مدرسه علمیه فاطمیه بیاض

فكرى كن و چاره جو یي نما و راه نجاتى و وسيله خلاصى از براى خود پيدا كن. و به خداى ارحم الراحمين پناه ببر، و در شبهاى تاريك با تضرع و زارى از آن ذات مقدس تمنا كن كه تو را اعانت كند در اين جهاد نفس، تا ان شاءالله غالب شوى و مملكت وجودت را رحمانى گردانى، و جنود شيطان را از آن بيرون كنى، و خانه را به دست صاحبش دهى تا سعادت و بهجتها ورحمتهایي، خداوند به تو عطا فرمايد. (چهل حديث ص 13)3اين امور را تعويق نينداز كه تعويق انداختنى نيست. چه قدر آدمهاى صحيح و سالم، با موت ناگهانى از اين دنيا رفتند و ندانيم عاقبت آ نها چيست؟ پس فرصت را از دست مده و يك دم را غنيمت شمار كه كار خيلى اهميت دارد و سفر خيلى خطرناك است. دستت از اين عالم كه مزرعه آخرت است،اگر كوتاه شد، ديگر كار گذشته است و اصلاح مفاسد نفس را نتوانى كرد جز حسرت و عذاب و مذلت نتيجه نبرى. اولياى خدا آنى راحت نبودند، و از فكر اين سفر پرخوف و خطر بيرون نمی رفتند. ناله هاى اميرالمؤمنين عليه السلام ولى مطلق، بهت آور است. چه شده است كه ما اين طور غافليم؟ كی به ما اطمينان داده جز شيطان كه كارهاى ما را با خلق امروز به فردا میاندازد. می خواهد اصحاب و انصار خود را زياد كند و ما را با خلق خود و درزمره خود و اتباع خود محشور كند. هميشه آن ملعون امور آخرت را در نظر ما سهل وآسان جلوه می دهد و ما را با وعده رحمت خدا و شفاعت شافعين، از ياد خدا و اطاعت او غافل كند. ولى افسوس كه اين اشتهاى كاذب است واز صحت و سلامت و حيات و امنيت و هدايت و عقل و فرصت و راهنمایی اصلاح نفس در هزاران رحمت گوناگون حق تعالى غوطه ورى و استفاده از آ نها نمیكنى و اطاعت شيطان میکنی. اگر ازاين رحمتها در اين عالم استفاده نكنى، بدان كه در آن عالم نيز بى بهره هستى از رحمتهاى بی تناهى حق و از شفاعت شفيعان، نيز محروم مانى. (چهل حديث، ص 130)