مدرسه علمیه فاطمیه بیاض

نخوردن حتی از منزل های  روزه هم نیست، شاید بتوان گفت نخوردن از مقدمات روزه است.یعنی برکات روزه بعد از نخوردن شروع می شود. بزرگان می گویند : ” شما وقتی وارد روزه بدن شدی، تازه روزه روح شروع می شود که آن پرهیز از نظر و توجه به هر آنچه چه محبوب نمی پسندد.” مقصد روزه رؤیت است ؛ پس باید برای رؤیت حق از نظر در آنچه او نمی پسندد پرهیز کرد.  شاهد مثال ما در اثبات این نتیجه آیاتی  است که خداوند بعد از وجوب روزه می فرماید: “و اذا سألک عبادی  عنی فانی قریب اجیب دعوة الداع اذا دعان” نتیجه روزه داری دیدن حق است.همان گونه که در حدیث قدسی فرموده است:” الصوم لی و انا اجزی به” روزه از من است و خود من جزای روزه دار هستم.در واقع خداوند دیدن خود را نصیب روزه دار می کند. برای همین ما روایت داریم که هیچ عبادتی جای روزه را نمی گیرد و آرزوی هر کسی این است که ” ای خدا ! خودت را به ما بده”  حافظ نیز در این باره می سراید:

از در خویش ، خدایا به بهشتم نفرست                   که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

پس نخوردن اول کار است. ما اول کار را گرفته ایم و اخر کار را رها کرده ایم. این است که حضرت رسول (صلی الله علیه و اله) می فرمایند:” چه بسیار روزه داری که فقط گرسنگی برایش می ماند. روزه بدن یک نوع نردبان است تا آدم به پشت بام برسد ،نردبان را نباید خیلی گرفت باید از ان استفاده کرد. وقتی آدم به پشت بام رسید می بیند عجب دنیایی ….

واقعا بی انصافی نیست که آدم روزه بگیره تا به بهشت برود؟! اگر آدم بتواند روزه بگیرد و به حق برسد ، اصلا دنبال بهشت نمی رود.بنابراین اگر ما از روزه انتظاررؤیت حق را داشته باشیم، چیزی نمی گذرد که می بینیم حداقل شعوری میدهد که بتوانید حق را بفهمید.