مدرسه علمیه فاطمیه بیاض

سخنرانی آقای دکتر رفیعی پیرامون وظیفه مردم در عصر غیبت امام زمان(عج)

علی ابن مهزیار 19 بار به شوق دیدار امام زمان (عج)  پیاده به  حج رفت . برای بار بیستم اجازه دیدار یافت. علی بن مهزیار نقل می کند با دلی شکسته دیدار روی حضرت را از خدا خواستم. ناگهان جوانی  دست روی شانه ام گذاشت و گفت چه می خواهی ؛ علی بن مهزیار گفت ؛ به دنبال امام محجوبم(غائب از نظر) هستم. جوان ناراحت شد و گفت : علی بن مهزیار نگو امام محجوب؛ امام بین شماست و این عمل سوء شماست که بین امام و شما فاصله انداخته است. همراه او راهی خیمه امام زمان(عج) شدم. وارد خیمه حضرت شدم و عرض سلام خدمت معشوق و حبیبم کردم. چنان با گرمی جواب داد و فرمود ما شب و روز منتظر تو بودم چرا دید آمدی؟!

سایه عاشق گر افتاد بر معشوق چه شد      ما به او محتاج بودیم ، او به ما مشتاق بود

گفتم آقا خیلی وقته دنبال شمایم اما کسی را نداشتم مرا راهنمایی کند. (توجیه کرد) .حضرت با انگشت مبارک اشاره کردند و گفتند:"لا” (این بهانه است). شما عاشق نبودید . _ایشان علت دوری مردم را از ایشان در چهار امر به صورت شکایت اینگونه بیان کردند: - علی بن مهزیار به کثرت مال می اندیشیدید ؛ نه به کیفیت بدست آوردن اموالتان و حق دیگران را و خمس و ذکات را  از اموال خود خارج نکردید .به  مردم ضعیف نمی اندیشیدید ؛ قطع رحم کردید،  گفتارتان با اعمالتان هماهنگ نبود.اگر استغفار بعضی خوبان شما نبود، همه نابود می شدید.

به قول مرحوم شیستری:

بسی گفتند از عیسی و مهدی                     مجرد شو تو هم عیسایِ عهدی

زمهدی گر چند روزی پیشی                     بکش دجال خود مهدیِ خویشی

به نور علم می کن دیده روشن                   که تا بتوانی اش هر لحظه دیدن

برو از علم مهدی بهره برگیر                    جوانمردی کن و بشنو از این پیر

خوشا بخت کسان عهدِ مهدی                     خوشا آن کودکان عهدِ  مهدی     

منتظر ناجی خود ناجی است. منتظر برزگترین دستگیر هستی، خود دستگیری می کند. منتظر مهدی (عج) خود اهل هدایت است.     

ای خدای مهدی ! ما را از هموار کنندگان راه مهدی (عج) قرار بده.قلب مهدی فاطمه(سلام الله علیها) از ما راضی و خوشنود گردان. آمین یا رب العالمین.

ماها باید قدر فرصت را بدانیم.

رهبر عزیز انقلاب جانشین به حق امام زمان عج در کلامی دلنشین فرمودند:

تا در این دنیا هستیم،دستمان باز است ؛میتوانیم خیلی کارها بکنیم. با یک نگاه، با یک لبخند، با یک کلمه حرف، با یک حرکت دست، با یک  حرکت قلم، شما الان می توانید به قدر آسمانها و زمین برای خودتان حسنه ایجاد کنید –در این دنیا اینجوری است؛ می تواند انسان بکند ، دست باز است- از اینجا که رفتیم ، دست بسته است، دیگر هیچ کار نمی توانیم بکنیم.

اگر بخواهیم این قدردانی را به معنای حقیقی کلمه به کار ببندیم،

باید همه نیروها را به صحنه آوریم؛

واقعا کمر بسته ی کار، وارد میدان شویم و یک مقداری هم برگردیم به خودمان ، نقص های خودمان را مشاهده کنیم. ما مجموعه ای از ضعف ها هستیم، امام خدای متعال توان قدرت پیشرفت و حسن بی انتها را هم در ما قرار داده  که می توانیم هی بر این ضعف ها فائق بیائیم…

در زندگی کاری ما ثانیه ها و دقائق و ساعات ، غقب افتادگی وجود دارد ؛ اینها را باید ببینیم تا به فکر جبران بیفتیم. اگر نتوانیم جبران کنیم ، لا اقل پیش خدا اقرار کنیم.

” و ان کان قددنا اجلی و لم یدننی منک عملی فقد جعلت الاقرار بالذنب الیک وسیلتی”

یکی از راههای تقرب به پروردگار همین است؛ اقرار به ذنب و واقرار به کوتاهی ها و عقب ماندگی ها و نقص ها و تاریکی هاییی که در وجود خودمان است.به این مسئله توجه کنیم. همه ی اینها با توفیقات الهی امکان پذیر

ماها باید قدر فرصت را بدانیم.

تا در این دنیا هستیم،دستمان باز است ؛میتوانیم خیلی کارها بکنیم. با یک نگاه، با یک لبخند، با یک کلمه حرف، با یک حرکت دست، با یک  حرکت قلم، شما الان می توانید به قدر آسمانها و زمین برای خودتان حسنه ایجاد کنید –در این دنیا اینجوری است؛ می تواند انسان بکند ، دست باز است- از اینجا که رفتیم ، دست بسته است، دیگر هیچ کار نمی توانیم بکنیم.

اگر بخواهیم این قدردانی را به معنای حقیقی کلمه به کار ببندیم،

باید همه نیروها را به صحنه آوریم؛

واقعا کمر بسته ی کار، وارد میدان شویم و یک مقداری هم برگردیم به خودمان ، نقص های خودمان را مشاهده کنیم. ما مجموعه ای از ضعف ها هستیم، امام خدای متعال توان قدرت پیشرفت و حسن بی انتها را هم در ما قرار داده  که می توانیم هی بر این ضعف ها فائق بیائیم…

در زندگی کاری ما ثانیه ها و دقائق و ساعات ، غقب افتادگی وجود دارد ؛ اینها را باید ببینیم تا به فکر جبران بیفتیم. اگر نتوانیم جبران کنیم ، لا اقل پیش خدا اقرار کنیم.

” و ان کان قددنا اجلی و لم یدننی منک عملی فقد جعلت الاقرار بالذنب الیک وسیلتی”

یکی از راههای تقرب به پروردگار همین است؛ اقرار به ذنب و واقرار به کوتاهی ها و عقب ماندگی ها و نقص ها و تاریکی هاییی که در وجود خودمان است.به این مسئله توجه کنیم. همه ی اینها با توفیقات الهی امکان پذیر

امام خمینی در کلامی زیبا فرمودند:

بيدار شو، و پنبه غفلت را از گوش برون كن و خواب غفلت را بر چشم خود حرام نما، و بدان كه تو را خداى تعالى براى خود آفريده است. چنانچه در حديث قدسى می فرمايد: “يابن آدم خلقت الاشياء لاجلك و خلقتك لاجلی” يعنى: اى پسر آدم! همه چيز را براى تو آفريدم و تو را براى خود آفريدم، و قلب تو را منزلگاه خود قرار داده، تو و قلب تو، يكى از نواميس الهيه هستيد. حق تعالى غيور است نسبت به ناموس خود. اين قدر پرده درى مكن به ناموس حق تعالى، دست درازى را روا مدار. بترس از غيرت حق تعالى كه تو را در اين عالم همچنان رسوا كند كه هرچه خواهى اصلاح كنى، نتوانى، و اخلاق فاضله را كه به واسطه آنها، اولياء تشبه به حق پيدا می كنند، تسليم غير حق می كنى و قلب خود را به دشمن حق می دهى و شرك مورزى در باطن ملكوت خود. بترس از آن كه حق تعالى علاوه بر آن كه ناموس مملكت تو را پاره كند، و تو را پيش انبياء عظام و ملائكه مقربين، مفتضح و رسوا كند، در همين عالم تو را مفتضح كند، و مبتلا كند به فضيحتى كه جبران پذير نباشد و پاره شدن عصمتى كه وصله بردار نباشد. حق تعالى ستاراست ولى غيور  هم هست. ارحم الراحمين  است، ولى اشد المعاقبين هم هست. ستر م ى فرمايد، تا وقتى از حد نگذرد. ممكن است خداى نخواسته اين كار بزرگ و اين رسوا یي ناهنجار، غيرت را بر ستر غلبه دهد، چنانچه در حديث شريف شنيدى. پس قدرى به خود آى، و رجوع به خدا كن و بازگشت به سوى او نما كه خداى تعالى رحيم است و پى بهانه می گردد براى رحمت. (روح عرفانی امام (ره) محمدعلی الفت پور)

نخوردن حتی از منزل های  روزه هم نیست، شاید بتوان گفت نخوردن از مقدمات روزه است.یعنی برکات روزه بعد از نخوردن شروع می شود. بزرگان می گویند : ” شما وقتی وارد روزه بدن شدی، تازه روزه روح شروع می شود که آن پرهیز از نظر و توجه به هر آنچه چه محبوب نمی پسندد.” مقصد روزه رؤیت است ؛ پس باید برای رؤیت حق از نظر در آنچه او نمی پسندد پرهیز کرد.  شاهد مثال ما در اثبات این نتیجه آیاتی  است که خداوند بعد از وجوب روزه می فرماید: “و اذا سألک عبادی  عنی فانی قریب اجیب دعوة الداع اذا دعان” نتیجه روزه داری دیدن حق است.همان گونه که در حدیث قدسی فرموده است:” الصوم لی و انا اجزی به” روزه از من است و خود من جزای روزه دار هستم.در واقع خداوند دیدن خود را نصیب روزه دار می کند. برای همین ما روایت داریم که هیچ عبادتی جای روزه را نمی گیرد و آرزوی هر کسی این است که ” ای خدا ! خودت را به ما بده”  حافظ نیز در این باره می سراید:

از در خویش ، خدایا به بهشتم نفرست                   که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

پس نخوردن اول کار است. ما اول کار را گرفته ایم و اخر کار را رها کرده ایم. این است که حضرت رسول (صلی الله علیه و اله) می فرمایند:” چه بسیار روزه داری که فقط گرسنگی برایش می ماند. روزه بدن یک نوع نردبان است تا آدم به پشت بام برسد ،نردبان را نباید خیلی گرفت باید از ان استفاده کرد. وقتی آدم به پشت بام رسید می بیند عجب دنیایی ….

واقعا بی انصافی نیست که آدم روزه بگیره تا به بهشت برود؟! اگر آدم بتواند روزه بگیرد و به حق برسد ، اصلا دنبال بهشت نمی رود.بنابراین اگر ما از روزه انتظاررؤیت حق را داشته باشیم، چیزی نمی گذرد که می بینیم حداقل شعوری میدهد که بتوانید حق را بفهمید.

تا بال و پر عشق به جانم دادند

 در وادی عاشقان مکانم دادند

 گفتم که کجاست کعبه ‏ی اهل ولا

 در گاه حسین (ع) را نشانم دادند

 بدانید که دنیا شیرینی و تلخی اش رؤیایی بیش نیست، و آگاهی و بیداری واقعی در آخرت است. امام حسین (ع) میلاد سرور جوانان اهل بهشت و روز پاسدار مبارکباد

 اِنّ اَعفَی النّاسِ مَن عَفا عِندَقُدرَتِهِِ

بخشنده ترین مردم کسی است که در هنگام قدرت می بخشد

.

الدره الباهره ، ص24)